Odpowiedzi na często zadawane pytania

Zgodnie z Art. 45a Ustawy Prawo Energetyczne ust 9. Właściciel lub zarządca budynku wielolokalowego dokonuje wyboru metody rozliczania całkowitych kosztów zakupu ciepła na poszczególne lokale mieszkalne i użytkowe w tym budynku tak, aby wybrana metoda, uwzględniając współczynniki wyrównawcze zużycia ciepła na ogrzewanie, wynikające z położenia lokalu w bryle budynku przy jednoczesnym zachowaniu prawidłowych warunków eksploatacji budynku określonych w odrębnych przepisach, stymulowała energooszczędne zachowania oraz zapewniała ustalanie opłat, o których mowa w ust. 4, w sposób odpowiadający zużyciu ciepła na ogrzewanie.

Każde mieszkanie ma przyporządkowaną w dokumentacji budynku wartość strat cieplnych oraz powierzchnię stanowiącą podstawę do obliczenia współczynników redukcyjnych.

Współczynniki redukcyjne mieszkań wyliczone są następującą metodą: dzieli się moc jednostkową mieszkania „wzorcowego” ze współczynnikiem równym „1” przez moc jednostkową obliczanego mieszkania.

W przypadku braku dokumentacji współczynniki ustala się według tabel opracowanych przez COBRTI Instal obecnie wchodzący w skład Instytutu Techniki Budowlanej.

Poniżej przedstawiamy porównanie współczynników redukcyjnych wyznaczanych różnymi metodami w budynku z mieszkaniami o zróżnicowanych kształtach – wybrane mieszkania środkowych kondygnacji w budynkaach przy ul. Babimojskiej 1 w Poznaniu.

Każde pomieszczenie ma wyliczony współczynnik korygujący (Wsp.kor.) uwzględniający szereg parametrów między innymi moc grzejnika, związanych z ogrzewaniem tego pomieszczenia.

Współczynniki korygujące oblicza się następującym wzorem:

moc grzejnika / [numer skali x30] x współczynnik wentylacji pomieszczenia x współczynnik kontaktu cieplnego podzielnika z grzejnikiem x współczynnik przewymiarowania grzejnika x współczynnik redukcyjny lokalu = współczynnik korygujący

Urządzenia nieopomiarowane to są tzw. piony przebiegające przez mieszkania lub w niektórych nieruchomościach również grzejniki w rozliczanych mieszkaniach, których z różnych względów nie można było opomiarować.

Ciepło oddawane przez tzw. urządzenia nieopomiarowane stanowi znaczną część ciepła dostarczanego do mieszkań. Moc tych urządzeń stanowi od ok. 10% do 30% wszystkich urządzeń grzewczych w budynku. Ze względu na zróżnicowanie ilości pionów oraz ich mocy uzależnionej od średnicy rur i ich długości w poszczególnych mieszkaniach każdy lokator ma indywidualnie obliczony koszt ogrzewania przypadający na urządzenia nieopomiarowane.

Koszty stałe to część kosztu całkowitego ogrzewania budynku, który dzielony jest proporcjonalnie do powierzchni lokali.

Na koszty stałe składają się w szczególności koszty stałe producenta i dostawcy ciepła, opłata za nośnik ciepła, opłata za przyłączenie do sieci ciepłowniczej a także koszty ogrzewania klatek schodowych, pralni, suszarni, pomieszczeń ogólnego użytku, przenikania ciepła przez przegrody itp.

Wartość jednostkowa jest wynikiem podziału kosztów zmiennych urządzeń opomiarowanych przez sumę wartości zużycia zarejestrowanych przez podzielniki w danym sezonie uprzednio przemnożonych przez współczynniki korygujące.

Dla urządzeń nieopomiarowanych dzieli się koszty zmienne urządzeń nieopomiarowanych przez sumę mocy tych urządzeń uprzednio przemnożonych przez współczynniki korygujące.

W każdym sezonie inne są koszty ogrzewania oraz inna jest suma wskazań podzielników, dlatego rozliczenia poszczególnych sezonów są nieporównywalne. Wartość zużycia jest bezwymiarowa. Jest ona wykorzystywana tylko, jako wartość względna odniesiona do sumy wartości zużycia w jednostce rozliczeniowej. Wynikowi pomiaru nie przyporządkowuje się fizycznych jednostek energii.

Elektroniczny podzielnik ogrzewania działa w oparciu o zasadę rejestracji charakterystycznych temperatur miarodajnych dla oddawania ciepła przez powierzchnię grzejnika.

Warunkiem naliczania wartości zużycia jest w zależności od typu podzielnika spełnienie warunku osiągnięcia przez grzejnik temperatury 21⁰C (HYDROCLIMA) lub 23⁰C (E-ITN) i odpowiednio wyższej o minimum 3⁰C lub 5⁰C od temperatury otoczenia, lub w przypadku wytworzenia sztucznych warunków mikroklimatu (w trybie jednoczujnikowym) pod warunkiem osiągnięcia przez grzejnik temperatury wyższej niż 30⁰C.

Ustawienie głowicy termostatycznej w pozycji „zamkniętej” (*) nie zapewnia całkowitego wyłączenia grzejnika. W określonych przez producenta warunkach, na przykład podczas wietrzenia pomieszczenia, głowica samoczynnie otwiera przepływ czynnika grzewczego przez grzejnik.

W takiej sytuacji podzielniki kosztów ogrzewania rejestrować będą zużycie ciepła.

Montaż podzielników elektronicznych

1. Zasady mocowania podzielników kosztów:

– określenie wysokości montażu  

w przypadku grzejników z pionowym przepływem (czołowych. Rurowych i płytowych) podzielników montuje się tak. Aby znajdowały się między 66% a 80% wysokości konstrukcyjnej grzejnika (mierzonej od dołu ) w odniesieniu do środka podzielnika kosztów ogrzewania. Odchyłka wysokości miejsca zamocowania nie powinna przekraczać 5% wysokości grzejnika.

W przypadku wystąpienia uprzednio zgrzanych elementów mocujących podzielnik (usytuowanie na innej wysokości niż ww. zasady montażowe) ma zastosowanie dodatkowy współczynnik korekcyjny uwzględniający zmianę parametru wysokości montażu podzielnika na danym grzejniku.

– określenie drugiego parametru położenia podzielnika na grzejniku

w kierunku poziomym miejsce zamocowania powinno znajdować się w środku lub blisko środka długości konstrukcyjnej grzejnika. Dopuszcza się wyjątki w przypadkach szczególnych . W obrębie jednej jednostki rozliczeniowej miejsce zamocowanie powinno być ustalone według jednolitych zasad

2. Sposoby mocowania

– grzejniki żebrowe

poprzez przykręcenie za pomocą specjalnie profilowanej blaszki –zaczepu i śruby (której łeb znajduje się w niedostępnej dla lokatora części podzielnika – po założeniu i zamocowaniu podzielnika oraz plomby ). Kształt żeber uniemożliwia jakikolwiek ruch podzielnika i jego demontaż. A następnie montaż bez naruszenia plomby.

– grzejniki panelowe

poprzez przykręcenie do gwintowanych bolców. Uprzednio zgrzanych do grzejnika przy pomocy specjalistycznego sprzętu i oprzyrządowania. Nakrętki znajdują się w części niedostępnej (dla lokatora) po założeniu i zamocowaniu plomby.

3. Zabezpieczenie przed manipulacją podzielnikiem przez osoby nieupoważnione

przy pomocy plomby z tworzywa sztucznego. Której łeb osadzony jest w gnieździe znajdującym się w elemencie przodu uniemożliwiając

(bez zniszczenia plomby) dostęp do mocowań podzielnika.

Montaż podzielników wyparkowych

1. Zasady mocowania podzielników kosztów:

– określenie wysokości montażu

w przypadku grzejników z pionowym przepływem (czołowych. Rurowych i płytowych) podzielników montuje się tak. Aby znajdowały się na 1/4 wysokości konstrukcyjnej grzejnika (mierzonej od góry ) w odniesieniu do środka podzielnika kosztów ogrzewania. Odchyłka wysokości miejsca zamocowania nie powinna przekraczać 5% wysokości grzejnika.

Uwaga: W przypadku montażu podzielników wyparkowych zmianie ulega pkt.1 dotyczący wysokości montażu, natomiast pozostałe wytyczne pozostają takie jak dla w/w podzielników elektronicznych.

Opis funkcji wyświetlanych na ekranie podzielnika elektronicznego HYDROKLIMA

Opis danych wyświetlanych na ekranie podzielnika E-ITN